Een naar gevoel dat je bijna niet kunt omschrijven. ‘’Dat zit gewoon in je lijf, of zo. Ik weet ook niet, ik stel me vast aan’’, zei ik dan. Maar ik wist dat het geen aanstellerij was, mijn lichaam schoot op slot en ik kon niet meer nadenken. Al vanaf jongs ging ik nergens meer logeren. Nu, tig jaar later kan ik het linken aan mijn (traumatische) geboorte.
Ik had tijd nodig om te wennen, wilde me op mijn gemak voelen en had moeite om afscheid te nemen van mama. Door terug te kijken naar mijn geboorte, het bijbehorend patroon en de korte periode daarna is bepalend hierin geweest.
Die periode was niet gemakkelijk voor mij als baby (en mijn moeder). Na de heftige geboorte (vaginale geboorte in stuitligging) werd ik direct weggehaald bij mijn moeder. Ik en mijn moeder hebben dus niet het belangrijkste moment; het gouden uurtje, gehad. Ongeveer het enige dat je hebt als baby én veiligheid geeft, is je moeder. Huid-op-huidcontact is stressverlagend en die is na een geboorte nogal hoog. Je moeder waar je al die maanden bij in de buik hebt gezeten, ben je ineens kwijt. Je hoort haar hartslag niet meer, je voelt haar ademhaling niet meer, je hoort haar stem niet meer en bent de warmte kwijt. Hulpeloos. Een grote angst voor een baby. Als baby wordt dit ingeprent als ‘een verschil maken tussen leven en dood’: mama is kwijt. En als baby’tje heb je écht geen benul wanneer je mam weer terugkomt. Je kunt niet nadenken. Maar je lichaam voelt dit wel. Ontzettend heftig en stressvol.
En die angst zat bij mij, opgeslagen in mijn onderbewustzijn. Met als gevolg: wanneer ik afscheid moest nemen van mama ging er een signaal bij mij af. Een ALARM. Laat mama niet gaan, want je weet nooit wanneer ze terugkomt. Want in zo’n situatie krijg je een onveilig gevoel en dat wil je niet meer ervaren. Dus telkens als er een moment van afscheid kwam, deed ik er alles aan om dat te voorkomen. Dan gingen die alarmbellen weer bij me af. Ofwel, mijn reptielenbrein dat niet gekalmeerd werd na mijn geboorte, was enorm groot. Dat deed er alles aan om mij te beschermen. Ook in situaties waarbij ik realistisch kon bedenken dat ik de volgende dag mijn moeder weer zou zien. Want MAMA WEG = ONVEILIGE SITUATIE. Als baby niet, als kind niet en zelfs als jongvolwassene niet.
Ik reageerde vanuit mijn onderbewuste door mijn eerder opgeslagen herinnering van nét na de geboorte.
Heeft jouw kind ook zo’n moeite met afscheid nemen? Wellicht je ene kind wel en je andere kind niet. Probeer eens bij jezelf na te gaan hoe de geboorte en het moment daarna is geweest. Heeft je kindje lekker lang bij je kunnen liggen of moest het om medische redenen weggehaald worden?
Voel je daarover zeker niet schuldig. Na een heftige bevalling is het (soms) nodig om een medische check te doen of andere vervolgstappen te nemen.
Vertel je kind dat het veilig is, dat het oké is en dat je straks terugkomt. Neem er de tijd voor en laat afscheid een zachte overgang zijn. Langzaam zal het in ruststand komen.
